lunes, 19 de marzo de 2012

A NOSA GRAN PEQUENA HISTORIA.


A NOSA GRAN PEQUENA HISTORIA.

Coido que nunca está de máis o coñecer a historia de todo aquilo do que formamos parte, dunha maneira directa ou indirecta.
O grupo que hoxe -refírome a este curso- estamos a pór en marcha, ten as súas orixes aló polo remate do século vinte, nos anos noventa. Xa Don Luis dirixía o Instituto e puxémonos en contacto para formar un grupo de teatro. Lémbrome, casualidades da vida, que tamén por aquelas se estaba a formar un Coro, casualmente coma neste ano. A posta en marcha do grupo correspondeume a min e a un dos meus mellores alumnos –deses que te superan de lonxe- e, sobre todo, grandes amigos: Rufino Pérez. As cousas das casualidades quixeron que alí coincidiran tamén alumnas e alumnos que viñan doutros Centros nos que traballabamos nós a actividade de teatro, especialmente Santa Mariña de Becerreira e Compañía de María. Eles fixeron que a nosa aterraxe fora máis doada. Pouco a pouco, fun deixando nas mans de Rufino o grupo, xa que el o levaba dun xeito maxistral, e durante os anos que estivo no Instituto, as cousas foron ben. Alí puxéronse en escena algunhas obras inesquecibles: “Os vellos non deben de namorarse”, de Castelao; “Zeus”, de Woody Allen; “Maribel y la extraña familia”, de Miguel Mihura; e dous musicais: “Grease” e “La tienda de los horrores”.
Coincidindo coa marcha de Rufino –os temas laborais levárono moi lonxe de nós- e da maioría do alumnado –polo remate dos seus estudos-, puxémonos mans á obra eu e outro grandísimo alumno e amigo -casualmente tamén dos que te superan-, Daniel Lorenzo, e tocounos novamente comezar de cero. As cousas foron manténdose, aínda que o nivel de alumnado baixara en relación aos anos anteriores. Tamén fun deixando o grupo nas súas mans, e de alí saíron obras coma: “Televiçio” (coido que se titulou “Zapping”) ou “Nosotros, ellas y el duende”, de Carlos Llopis.
Tras o paso de Dani, o grupo pasou ás mans de Sonia, outra compañeira teatral, pero a penas durou uns meses, xa que practicamente non había alumnado para continuar a actividade.
Iso levounos a unha época de “séculos escuros” ata que neste curso estamos de novo en movemento… e esperemos que sexa por moitos anos.
En entregas sucesivas, intentarei dar algunhas informacións máis sobre alumnado que pasou polo aula e comentarios concretos sobre as obras feitas.
Esta é a nosa gran pequena historia.              

jueves, 15 de marzo de 2012

VOLVER A EMPEZAR

Después de unos años de silencio el teatro ha vuelto a cobrar voz en el Instituto vigués Rosais II.
No ha sido fácil volver a reunir una nueva tripulación que quisiera acompañarnos en esta enorme aventura escénica, pero ha aparecido un pequeño grupo de actores y actrices que han demostrado, desde el primer momento, unas enormes ganas de trabajar y una ilusión y hambre de escena difícilmente imaginable en un centro donde el teatro llevaba un tiempo en silencio. 
Ellas y ellos han hecho posible que pudieramos levantar anclas y poner rumbo a la fantasía a través del teatro. Alba, Borja, Carla, Elena, Germán, Javier, María, Miguel Ángel y Paloma, han creado un grupo variopinto (hay alumnado de 2º, 3º, 4º ESO y 1º bachillerato), pero enormemente unido e, insisto una vez más, con unas ganas de trabajar enormes. Con esas dos herramientas, ilusión y trabajo, el éxito está garantizado. Algunos de ellos han tenido ya relación con el mundo de la escena, otros parten de cero, pero puedo garantizaros que han sabido, desde la humildad y el respeto mútuo, crear una pequeña compañía teatral con un altísimo grado de complicidad, compromiso y profesionalidad.
Por el camino se han quedado otras compañeras a las que sólo podemos decirles que las puertas siempre estarán abiertas para cuando quieran volver.
Quisiera destacar el enorme apoyo por parte de la dirección del centro, que además de darnos ánimos en todo momento, se sienten orgullosos de lo poquito que llevamos realizado, y que nos transmiten un entusiasmo y un empuje que facilita que todo vaya tan rodado como va. Muchas gracias Luis y Ana, sin vosotros esto no hubiera sido posible. También al resto de personal del centro, tanto docente como no docente, por todas las facilidades que siempre nos dan.
Este blog quiere ser un portal de actualidad de este aula de teatro, desde el que informaros de todas nuestras actividades, así como de noticias y novedades culturales, tanto del instituto como de Vigo y comarca, especialmente relacionadas con las artes teatrales.
Finalmente, comentar que hemos hecho ya algunas pequeñas apariciones escénicas que han tenido una gran acogida por parte del público asistente. Para finales de curso estamos trabajando en una obra de altísimo nivel y complejidad, pero ellas y ellos se han atrevido (¡cómo no!). Da igual el resultado de la puesta en escena -que estoy convencido de que será brillante-, porque lo más importante ya lo han conseguido: SER UN GRAN GRUPO DE PERSONAS QUE, ADEMÁS, HACEN TEATRO. Enhorabuena.