domingo, 25 de noviembre de 2012

EL ADIÓS DE DOS GRANDES ARTISTAS.
En la recta final de este mes de noviembre, y casi de este año 2012, se nos han ido dos de los grandes artistas que aún estabn entre nosotros. Hace una semana fue Emilio Alberto Aragón Bermúdez, más conocido como Miliki, y en este fin de semana nos dijo adiós Ignacio Fernández Sánchez, nombre que no dice nada si no se acompaña de su apelativo artístico: Tony Leblanc. 
El primero, fue un artista de los pies a la cabeza: payaso, escritor, actor y músico. Casi nada.
El segundo, fue uno de los grandes de la interpretación, especialmente en su faceta cómica. 
Ambos han hecho una de las cosas más grandes que puede hacer un ser humano: llevar la felicidad y la alegría a todos sus semejantes. Podas cosas más importantes se pueden hacer en la vida.  
Del primero nos quedarán para siempre muchos recuerdos, pero sobre todo, sus canciones. Hace escasamente unos días, en las celebraciones de la Niña María, pusimos la canción de "Susanita tiene un ratón", y fue muy emocionante el ver como un grupo de niñas y niños entre los 8 y los 12 años, cantaban toda la letra. Esto es lo que se llama trascender de forma multigeneracional. 
Tony perteneció a esa gran estirpe, desgraciadamente casi extinta, de CÓMICOS, así, con mayúscula, que dignificaron la profesión desde los años cuarenta hasta nuestros días. Nunca me cansaré de recordar y exaltar la enorme calidad de todos ellos y como, cuando dejaron de hacer cine y papeles comerciales, demostraron su buen hacer interpretativo en papeles de diverso pelaje y marcada dificultad. Todos ellos comenzaron en el teatro y en los espectáculos de variedades. Pisando escenarios día tras día y empezando desde abajo, el llamado meritoriaje, hasta los papeles protagonistas. Ninguno de ello tuvo más escuela que el enfrentarse a todo tipo de públicos en directo. Buena nota de ello deberían tomar estas nuevas generaciones de actores y actrices, que pisarán muchas escuelas de arte dramático y harán mucho cine y televisión, pero que escapan de las tablas de los escenarios, porque les vienen grandes. 
Pero además de todo su currículum artístico, el cual ocuparía demasiado espacio en este blog, quiero destacar su calidad humana. El cariño demostrado por sus compañeros de profesión y las gentes de las calles así lo demuestran. 
Que la maravillosa senda marcada por ambos, nos sirva de ejemplo a todos. 
Hasta siempre, MAESTROS.




- Exposición de escenas de interpretación entregadas.
- Visionado de obra musical. 

domingo, 18 de noviembre de 2012

CANDO UN AMIGO SE VAI.



O pasado martes, para máis martes e trece, fixemos a despedida dun dos nosos actores e, por enriba de todo, amigo: Miguel Ángel Gil. Fóísenos para a súa terra: Valencia, que prestáranolo dende o principio do curso pasado.
Durante ese ano de convivencia, atopamos en Miguel a unha gran persoa e a un bo actor. Este ano, en plena confirmación do noso grupo como unha realidade, as circunstancias do destino afástano de nós.
Dedicamos unha boa parte do tempo da clase, a facerlle unha sinxela pero sentida homenaxe. Por alí pasaron textos –destacando especialmente as dúas poesías que lle fixo Aldara-, cancións, play-backs, e, sobre todo, a nosa gratitude polos bos intres compartidos.   
Só desexamos que non se esqueza da xente do grupo de teatro que aquí tivemos o pracer de gozar da súa compaña durante estes meses:  Germán, Alba, Elena, Javier, Paloma, Alejandra, Carla, María, Borja, Mairea, Laura, Aldara y Willy.
Con nós quedarán, para a historia, as súas sete representacións. Pero para os nosos corazón, ficará sempre o seu recordo.


Boa viaxe e ata sempre, compañeiro.     

E como remate, a letra dunha canción de Alberto Cortez. Espero que sexa do teu agrado. Por certo, como atención especial, vou poñela en castelán.

CUANDO UN AMIGO SE VA. 


Cuando un amigo se va
queda un espacio vacío,
que no lo puede llenar
la llegada de otro amigo.
Cuando un amigo se va,
queda un tizón encendido
que no se puede apagar
ni con las aguas de un río.
Cuando un amigo se va,
una estrella se ha perdido,
la que ilumina el lugar
donde hay un niño dormido.
Cuando un amigo se va
se detienen los caminos
y se empieza a rebelar,
el duende manso del vino.
Cuando un amigo se va
galopando su destino,
empieza el alma a vibrar
porque se llena de frío.
Cuando un amigo se va,
queda un terreno baldío
que quiere el tiempo llenar
con las piedras del hastío.
Cuando un amigo se va,
se queda un árbol caído
que ya no vuelve a brotar
porque el viento lo ha vencido.
Cuando un amigo se va,
queda un espacio vacío,
que no lo puede llenar
la llegada de otro amigo.

domingo, 21 de octubre de 2012

PLAN DE TRABAJO MARTES 23 OCTUBRE

Para esta semán temos as seguintes tarefas pendentes.

- Representación das escenas das que tendes o guión. Por favor, preparádelas ben, se non o exercicio non serve de nada. Grazas.
- Imos facer unha nova "toma" do xogo dos personaxes fora de situación. Desta volta cada un representara o personaxe que elixa. Importante: non vale face-lo mesmo personaxe da outra semana e tedes que traelo pensado xa de casa.
- Traballaremos cunha letra dunha canción e a representaremos dun xeito distinto do que estaba pensado.
- Lembrade que temos que procurar algo para "O día do amor".

Veña, e como dicía Bottom, personaxe maravilloso de "O soño dunha noite de verán": "Doaros algún traballo: sede perfectos".

Vémonos.
 

domingo, 14 de octubre de 2012

XA VOLTAMOS!

Xa voltamos de novo co noso traballo na aula de teatro Rosais 2. Este ano somos dez, polo tanto aumentamos dous pesonas con relación ó curso pasado. Dos oitro que éramos, dous xa non están: Alba, que foise cara o Instituto de Coia a facer bacharelato artístico; e Elena, a quen as súas ocupacións musicais non lle deixan tempo para estar con nós. Unha mágoa, pero é lei de vida. A ámbalas dúas desexámoslles moita sorte e que lles quede craro que esta porta sempre estará aberta para elas. 
Pola contra chegaron catro novos reforzos: Aldara, Iria, Laura e Mairea, todas elas xa con experiencia teatral. Queremos aproveitar para darlles a benvida en público.
Estamos aínda comezando co traballo, pero a cousa promete moito.
En sucesivas entregas seguiremos informando das cousas que facemos.
Bó curso, compañeir@s.
 
  

jueves, 13 de septiembre de 2012

A PIQUES DE SUBIR OUTRA VEZ O PANO.



A vindeira semana vai comezar un novo curso escolar. Será o noso segundo curso, ou iso esperamos, levando adiante a actividade de teatro. Onte pola tarde, no acto de benvida ós nov@s alumn@s, fixemos dúas actuacións dun dos sckechts da obra do curso pasado. Unha delas tivo como público asistente @s propi@s nen@s e a outra ás nais e pais que viñeron o centro.
Quedamos satisfeitos do resultado acadado, aínda que pensamos que, tal vez polo contido do sckechts, tivo mellor acollida a representación dos maiores. Quero agradecer a presenza dos actores e actrices que fixeron posible a representación, xa que perderon unha tarde de vacacións (e unha das derradeiras, que son as que máis doe perder) para que poideramos presentar a actividade @s nov@s alumn@s do instituto, confiando en que eles sexan o futuro deste aula teatral.  Elas e eles foron: María, Alejandra, Borja, Miguel Ángel e Iria (que fixo o seu debut no instituto como actriz). Tamén agradecerlle a don Luis que siga contando con nós para este tipo de actos.
Cara ó curso que ven, non haberá novidades nin en horarios (martes de 15,30 a 17,30), nin en prezo. Para máis información, o vindeiro martes, 18 de setembro, ás 16,30, teremos a xuntanza informativa da actividade.
E para rematar esta primeira entrada do ano, lembrar que o ano pasado fixemos SETE representacións, e que o ranking (estas cousas a min encántanme) é o seguinte:

Con 7 representacións: BORJA, MARÍA e MIGUEL ÁNGEL (orde alfabético, para que non haxa dúbidas).
Con 5 representacións: CARLA, ELENA, JAVIER e PALOMA.
Con 4 representacións: ALEJANDRA.
Con 2 representacións: ALBA e IRIA.
Con 1 representación: IRENE.

Nada máis. @s nov@s animádeos a facer teatro. Os veteranos, seguide ensinándome cousas. Moitas grazas a tod@s.

viernes, 22 de junio de 2012

UNOS AUTÉNTICOS SUPERHÉROES

Ayer, 22 de junio de 2012, creo que será una de esas fechas que quedarán para la historia teatral del Instituto Rosais 2. Después de muchos años de silencio, se ha conseguido reflotar un proyecto que allá por los finales del siglo pretérito y principios del actual, había comenzado sus albores: el grupo de teatro Rosais 2. No quisiera ser reiterativo con otros artículos publicados en este blog, pero creo que hay dos claros protagonistas:
- Por un lado, el enorme apoyo de la dirección del centro. Una vez más agradecer a don Luis y a doña Ana Gago, todo el apoyo, las concesiones y, sobre todo, el agradecimiento sincero que nos han demostrado en todas y cada una de nuestras pequeñas aportaciones. ¡Qué poco cuesta dar una palmadita sincera en la espalda, y cuántas veces la gente se olvida de hacerlo!
- Por el otro, el magnífico grupo humano que han compuesto las actrices y actores que han formado parte de este proyecto desde el principio. Ell@s han sido l@s verdader@s artífices del éxito. Ha sido un placer, una satisfacción y un auténtico lujo el disponer de tod@s y cada un@ de ell@s durante este curso. Una vieja máxima del teatro se ha cumplido: cuando en un grupo hay un buen ambiente de trabajo, queda claramente reflejado en el escenario. A pesar de sus diferencias de edad -en algunos casos de 3 ó 4 años-, han formado una piña. Muchas gracias, chic@s. A ello quisera añadir mi agradecimiento a una persona que ha vuelto a demostrar su buen hacer sobre la escena y que no ha dudado ni un momento cuando se le ofreció a participar con nosotros en este proyecto: Alejandra. Ella ha sabido integrarse como una más y ha, incluso, ocupado las labores de dirección en algunos ensayos. Muchas gracias.
La jornada fue larga. Por la mañana nos enfretábamos al público más exigente: compañer@s del instituto de 1º y 2º de ESO. Digo esto porque uno nunca sabe como va a responder el alumnado ante el trabajo de sus compañeros. En general creo que han mantenido un buen comportamiento y, por lo que me han contado, les ha gustado la obra. De hecho, al mediodía en varias redes sociales, ya se habían reflejado noticias y fotografías de nuestra actuación matutina.
Por la tarde, menos público pero selecto. L@s familiares y amig@s del elenco de artistas disfrutaron de su buen hacer y premiaron con una ovación larga -alrededor de 2/3 minutos- el magnífico trabajo escénico del grupo. Al final, momentos para la emoción, las fotografías y, una vez más, para demostrar el enorme espíritu de grupo: no hizo falta una sola palabra para que tod@s se pusieran manos a la obra y ayudaran a desmontar el equipo de iluminación y sonido. Haciendo acopio de la célebre frase de los mosqueteros, "uno para todos y todos para uno". Muchas gracias, SUPERHÉROES, lo vuestro es PURO TEATRO.

Y para finalizar, como una imagen vale más que mil palabras, vamos a ilustrar nuestro montaje con algunos de sus momentos.
Una psicóloga 












Y sus pacientes:
... Una muchacha que cree estar embarazada y habla con el que podría ser su futuro hijo... 










... Un matrimonio cuyos horarios cruzados les hacen mantener una relación a través del teléfono...









... Una pareja de jóvenes enamorados que sólo se conocen a través de las redes sociales y que son felices con esa relación...









... Una paparazzi que sueña con obtener la exclusiva definitiva...










... Un policía que ha matado a un chico joven y se siente agobiado por su conciencia en forma de sombras...









... Y una artista que tiene problemas de inspiración con su musa.










Terapia de grupo con la que finaliza la obra.












REPARTO:
 ALEJANDRA: Psicóloga.















PALOMA: Eva y Diva.















CARLA: Estrella y Madre de Obi.















MIGUEL ÁNGEL: Max y Sombra.















MARÍA: Amidala y Musa.















BORJA: Obi, Sombra y Chico asesinado.















JAVIER: Olmedo y Niño.


ELENA: Elena y madre de Amidala.















ALBA: Clara y Sombra.













El elenco de la obra con el director del grupo y Ana Gago (vicedirectora del Instituto Rosais 2)





















lunes, 19 de marzo de 2012

A NOSA GRAN PEQUENA HISTORIA.


A NOSA GRAN PEQUENA HISTORIA.

Coido que nunca está de máis o coñecer a historia de todo aquilo do que formamos parte, dunha maneira directa ou indirecta.
O grupo que hoxe -refírome a este curso- estamos a pór en marcha, ten as súas orixes aló polo remate do século vinte, nos anos noventa. Xa Don Luis dirixía o Instituto e puxémonos en contacto para formar un grupo de teatro. Lémbrome, casualidades da vida, que tamén por aquelas se estaba a formar un Coro, casualmente coma neste ano. A posta en marcha do grupo correspondeume a min e a un dos meus mellores alumnos –deses que te superan de lonxe- e, sobre todo, grandes amigos: Rufino Pérez. As cousas das casualidades quixeron que alí coincidiran tamén alumnas e alumnos que viñan doutros Centros nos que traballabamos nós a actividade de teatro, especialmente Santa Mariña de Becerreira e Compañía de María. Eles fixeron que a nosa aterraxe fora máis doada. Pouco a pouco, fun deixando nas mans de Rufino o grupo, xa que el o levaba dun xeito maxistral, e durante os anos que estivo no Instituto, as cousas foron ben. Alí puxéronse en escena algunhas obras inesquecibles: “Os vellos non deben de namorarse”, de Castelao; “Zeus”, de Woody Allen; “Maribel y la extraña familia”, de Miguel Mihura; e dous musicais: “Grease” e “La tienda de los horrores”.
Coincidindo coa marcha de Rufino –os temas laborais levárono moi lonxe de nós- e da maioría do alumnado –polo remate dos seus estudos-, puxémonos mans á obra eu e outro grandísimo alumno e amigo -casualmente tamén dos que te superan-, Daniel Lorenzo, e tocounos novamente comezar de cero. As cousas foron manténdose, aínda que o nivel de alumnado baixara en relación aos anos anteriores. Tamén fun deixando o grupo nas súas mans, e de alí saíron obras coma: “Televiçio” (coido que se titulou “Zapping”) ou “Nosotros, ellas y el duende”, de Carlos Llopis.
Tras o paso de Dani, o grupo pasou ás mans de Sonia, outra compañeira teatral, pero a penas durou uns meses, xa que practicamente non había alumnado para continuar a actividade.
Iso levounos a unha época de “séculos escuros” ata que neste curso estamos de novo en movemento… e esperemos que sexa por moitos anos.
En entregas sucesivas, intentarei dar algunhas informacións máis sobre alumnado que pasou polo aula e comentarios concretos sobre as obras feitas.
Esta é a nosa gran pequena historia.